Afstand en toenadering.

Op de instelling is lichamelijk contact met cliënten verboden. Zelfs een handje, een high five, of een schouderklopje word me extreem streng afgeraden want 'van het een komt het ander. Het begint altijd met een handje...' aldus een van mijn begeleiders. Als persoonlijk begeleider, psycholoog of onderzoeker kan ik dat nog wel begrijpen. Maar ik ben geen van dat. Ook de reden 'omdat je een vrouw bent' kan ik begrijpen, maar heb ik weinig boodschap aan. Buiten dat ik het nogal onnatuurlijk vind om mensen geen handje of iets te geven als ik ze bijna iedere week zie, is het als fotograaf ook lastig om ze niet aan te raken. Ik trek bijvoorbeeld aan hun mouw als ze ik wil dat ze een stapje opzei zetten, en 1 van de mannen heb ik zelf geschminkt ( erg lastig zonder de persoon aan te raken).

Gister stond ik te praten met een aantal cliënten. Een daarvan heel clusterhoofdpijn  een extreme versie van migraine. Hij zat te vertellen dat hij dit een keer zo erg had dat hij niet kon lopen en niks meer zag. Hij ging kapot van de pijn en wilde alleen maar naar bed. Hij vroeg een begeleider hem te helpen, maar dat kon ze niet, want ze mocht hem niet aanraken. Hij heeft zich nooit zo'n hulpeloos vies beest gevoeld.

Tijdens het filmen van Brian legde ik zijn ketting goed zodat ik deze mooi kon filmen. Op huis 14 ( waar hij dus zit) worden er nogal veel grappen gemaakt over het 'aanraken'. Brian begon ook meteen 'Ohjee, ik ben aangeraakt! Bel de politie!'. Daarna werd hij even stil, en zei heel serieus 'Nee Sanne, aanraking, ook al zo klein als dit, is goed. Het geeft je het gevoel dat je leeft.'

Simon: van kleine wietkweker tot vastgoed jongen.

Twee weken geleden kreeg in een dringende vraag van een cliënt; of ik hem wilde filmen. Hij had namelijk een boodschap aan het Nederlandse volk.

Na 80 aankondigingen op zijn Facebook, 20 mailtjes naar mij en 300 verschillende versies op papier te hebben gezet, besloot Eldert het uiteindelijk uit zijn hoofd te vertellen.

Eldert?? Maar de titel zegt Simon?! 

Klopt. 

De officiële naam van de man in beeld is Eldert Blijdorp.  Eldert wil zijn naam veranderen. Hij wil graag Simon Koning heten. Waarom? Simon was de populairste jongen uit zijn klas...

Simon/Eldert verscheen op de filmdag strak in zijn mooiste pak, baalde dat hij zijn Rolex vergeten was om te doen, en sjouwde een 20 kilo zware boeddhabeeld mee. Die moest er ook op. Niet dat hij in boeddha geloofd, hij geloof in God, maar het stond naar eigen zeggen 'gezellig'. 

Zoals aan de titel te zien is, gaat het over zijn loopbaan en kapitaal. Daarnaast verteld hij nog wat over zijn 'handicaps' ( schizofrenie en autisme) , zijn 'soulmate' Trijntje Oosterhuis, zijn voorbeeld Louis van Gaal en richt hij zich nog even op het Koninklijk paar. 

Het enige wat ik gedaan heb is op het knopje 'rec' drukken, de rest is helemaal volgens Simons eigen wensen! 

Of het allemaal waar is? Dat maakt niks uit. Dit is zijn waarheid en alleen al daarom zeker de moeite om even naar hem te luisteren ( en het aantal weergave op te hogen ;))

Zie Simon hier: http://www.youtube.com/watch?v=UFpDfmdbpwU

Eerste publicatie! ;)

Het allereerste blad waar een stukje over mijn afstuderen instaat is het Irismagazine. Dit is een maandelijks blaadje dat verspreidt word op de zorginstelling waar ik mijn project uitvoer. Opgezet door een aantal cliënten :) Leuk he! De eindredactie doet alleen niet een spellingcheck :P

Nu word het helemaal mooi!

Weer een nieuwe wending! Een hele grappige als zeg ik het zelf haha. Ik kreeg net een mailtje van een client, met een aantal foto's van zichzelf in de bijlage! ( Wel hele degelijke foto's hoor, niks raars ;)) Ik snap de bedoeling niet helemaal, hij schrijft ook echt 'Hoi Sanne, hier wat foto's van mij'. Hahaha. Leuk!

Schilderijtje gekregen :)

Gekregen van een van de mannen die ik volg voor mijn project. Wie is duidelijk denk ik haha. Schattig he :)

De rollen omdraaien...

Sinds B. weer uit de gevangenis terug is, heeft het project een nieuwe opmerkelijke en interessante wending... Tot nu toe was ik degene die de deelnemers vertelde hoe ik ze op de foto wilde, en moest ik daar soms best veel moeite voor doen om ze te overtuigen.

Afgelopen week wou B. een keer bepalen wat we gingen fotograferen. Nou had die grapjas bedacht dat we zouden gaan freerunnen in een bouwbut. Daarom moest ik hem natuurlijk eerst een kwartier uitlachen, tot ik erachter kwam dat hij het heel serieus bedoelde en nogal teleurgesteld was dat ik er niet in mee ging.

B:"Hoezo niet? Ben je bang?? Chicken, chicken! Je bent gewoon een mietje."

Ik: "Haha, prima B. Dan ben ik maar een mietje."

B: "Ik snap het wel, je wilt niet opgepakt worden ofzo.."

Ik: "Jeee, daar had ik nog niet eens aan gedacht!"

B:"Kom op Sanne, dit is toch het leven! Beetje in bouwputten klimmen, van daken afspringen, hopen niet gepakt te worden!"

Ik: (nog steeds dubbel liggend van het lachen) "Haha, ik haal meer plezier uit het kijken naar een kwakende kikker dan in zo'n bouwput rond te sjouwen."

B; "Jij bent stom."

Ik: "Ik vind jou ook aardig B. We verzinnen wel wat anders. Hier, spring maar van dat bakje af."

Vandaag kreeg ik een mailtje van B. : 

hey sanne

 alles goed?
 
vond het wel jammr dat je niet in de bouw durfde te gaan. we konden zo naar binnen sneaken en een paar mooie shots kunnen maken! maar goed,die fotos met die skull zijn leuk geworden en heb ze op mijn muur geplakt. zo komt hij langzaam wel vol haha. nu nog wat freerunn freeklim foto's maar dan ken ik alleen plekjes vooor in lelystad en de bouw wilde je niet op....... dus.......daar moet ik nog goed over nadenken en zoeken...

Wat krijgen we nou? Gaat hij nou mij proberen over te halen om een foto te maken van iets wat hij wil? Interessant toch! Ik vind het wel grappig. Maar die bouwput ga ik toch echt niet in :P

Heel gaaf project!

HENRY HARGREAVES FOTOGRAFEERT HET LAATSTE AVONDMAAL VAN MENSEN OP DEATH ROW

door Matthew Francey op www.vice.nl

 

Henry Hargreaves is geen TV-kok. In plaats van te proberen om fijne gastronomie toegankelijk te maken voor het grote publiek is hij bekend geworden door het fotograferen van bizarre gerechten als eetbare regenbogen en gefrituurde iPads. Maar hij is het bekendst vanwege zijn No Seconds-project, waarin hij de laatste avondmalen van een aantal seriemoordenaars opnieuw bijeenscharrelde en deze vastlegde in een best wel huiveringwekkende fotoserie.

 

Het zien van de serie geeft je bijna een concreet kijkje in de geest van veroordeelde mannen. En in een wereld waar we dagelijks worden overspoeld met honderden gefilterde foto’s van voedsel, is het nog best indrukwekkend om een foto te vinden van chocolade/mint-ijs die je daadwerkelijk aan het denken zet. Ik had het met Henry over z’n foto’s. 

 

 

VICE: Hé Henry. Waarom ben je eigenlijk begonnen met het vastleggen van laatste avondmalen?
Henry Hargreaves: Ik ben erg geïnteresseerd in de voedselkeuze van mensen. Het is zoiets dat iedereen meerdere keren per dag doet, maar je denkt nooit echt na wat het over iemand kan zeggen. Laatst las ik iets over een campagne om een einde te maken aan het laatste avondmaal in Texas, en ik besloot hier verder research naar te doen. Toen ik verslagen aan het lezen was, had ik het idee dat ik me voor een kort momentje kon identificeren met de veroordeelden, alleen maar door wat ze besteld hadden.

 

Denk je dat de maaltijden het mogelijk maken om een kijkje te nemen in de psyche van de veroordeelde?

Ik denk dat dit over het algemeen best het geval kan zijn, ja. Het viel me erg op dat deze maaltijden vaak bestonden uit gefrituurde dingen en heel groot waren, een beetje wat we ‘troostvoedsel’ noemen. Deze mensen bevonden zich in de laatste momenten van hun leven en het enige wat ze wilden was een beetje troost.

 

Wil je met het project iets zeggen over de doodstraf?Ja. Ik kom uit Nieuw Zeeland, en toen ik voor het eerst in de V.S. kwam zag ik de doodstraf als een vreselijk onmenselijke praktijk. Het grootste gedeelte van de wereld ziet het als een gedateerde en barbaarse daad. En het is vreemd dat het nog steeds wordt uitgevoerd in een land dat zo veel tijd stopt in het opdringen van hun democratie en moraliteit aan de rest van de wereld. Tijdens de research kwam ik claims tegen die stellen dat er zo’n twaalf mensen ten onrechte waren geëxecuteerd in de afgelopen twintig jaar. Dat zijn natuurlijk allemaal geruchten, maar deze mensen zijn nog steeds dood en er is geen kans op een herziening.

 

Er zitten ook een aantal vreemde verzoeken tussen, zoals de Lord of the Rings-dvd. Heb je je geconcentreerd op de iets vreemdere verzoeken?Ja, ik wilde niet dat alle maaltijden hetzelfde waren toen ik ze opnieuw samenstelde. Daarbij laat een vreemd laatste verzoek iets zien over het karakter van het persoon. Die dvd was een van de vreemdere vragen, maar hij kreeg het. Dat vond ik wel mooi en ik nam hem op in de collectie. Hetzelfde geldt voor de pecantaart. Die man wilde de taart “bewaren voor later”, wat huiveringwekkend voor de cipier moet zijn geweest om te horen. Mensen zeiden dat die man geestelijk niet helemaal goed was, dus hij had waarschijnlijk helemaal niet geëxecuteerd mogen worden. Dat zet je ook aan het denken: denk dat je dat hij echt dacht dat hij het later kon eten, of realiseerde hij wat er ging gebeuren?

 

Heb je de maaltijden allemaal zelf bereid?Een vriend van mij is chefkok en heeft ongeveer de helft gemaakt. Hij deed de complexere maaltijden en ik deed de makkelijkere, zoals het ijs of de enkele olijf. 

 

Die enkele olijf is wel een van de schrijnendere beelden. Heb je enig idee wat het kan betekenen?
Veel mensen hebben al nagedacht over wat die olijf kan betekenen. Er zijn veel theorieën rondom het symbolisme van de olijfboom, zoals reinheid en het rechtzetten van dingen. Ik denk dat het er wel iets mee te maken kan hebben en dat het misschien een gebaar was van zijn kant. Maar het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat 'ie zoiets dacht als, “Ik bestel gewoon iets vreemds zodat mensen het op verschillende manieren gaan interpreteren.”

 

Dus denk je dat de meeste verzoeken een bewuste laatste boodschap aan de wereld zijn?
Ja. Ik zou persoonlijk wel iets als een laatste verklaring willen doen. Je zou het gevoel hebben dat je met je laatste keuze iets kan zeggen dat iets voor iemand zou kunnen betekenen. In tegenstelling tot “Geef me maar gewoon wat eten om m’n maag te vullen, ik heb niks meer te melden.”

 

Het viel me op dat het verzoek van Timothy McVeigh als een soort statement kan worden gezien; hij heeft heel veel mensen vermoord en zijn laatste maal bestond uit twee bakken ijs. Denk je dat dit verwijst naar zijn eigen egoïsme? Een soort middelvinger naar de rest van de wereld?

Dit is precies wat ik zo mooi vind aan het project; iedereen interpreteert alles anders. Als dat zijn intentie was dan denk ik dat hij dat effect duidelijk teweeg heeft gebracht. Hij zou kunnen zeggen hoe egoïstisch hij is, maar hij zou de wereld zo ook duidelijk kunnen maken dat hij twee bakken chocolade/mint-ijs gewoon heel erg lekker vindt. 

 

 

Is het je opgevallen dat de mensen die het minst aantal mensen hebben vermoord ook om de kleinste maaltijden vroegen? Misschien heeft de eetlust iets te maken met de moordlust.
Dat is een interessante theorie. Maar ik denk dat het waarschijnlijk niks met elkaar te maken heeft, omdat ik denk dat de mensen die een of twee mensen hebben vermoord hier waarschijnlijk ook wel mee door waren gegaan als ze niet gepakt waren.

 

Wat zou jij als laatste avondmaal willen?

Een enorme Jawbreaker! Maar alle gekheid op een stokje; ik denk dat ik niets zou kunnen eten in die situatie. Ik krijg m’n ontbijt al amper weg als ik een tentamen heb. Als ik op Death Row zou zitten, denk ik dat voedsel wel het laatste is waar ik aan zou denken.

 

Krijg je soms kritiek vanwege het feit dat je seriemoordenaars 'menselijk' maakt?Ik denk dat dat wel een terecht punt is. Ik ben een beetje meegegaan in die deprimerende trend waarbij seriemoordenaars aandacht krijgen. Maar de motivatie voor dit project komt voort uit mijn eigen nieuwsgierigheid; ik wilde weten hoe deze maaltijden eruit zouden zien. Ik was niet van plan om te shockeren of aan mijn reputatie te werken door middel van het verdriet van anderen. Dat was sowieso niet de bedoeling. Ik zie het als mijn baan als artiest en fotograaf om iets te laten zien en mensen hun eigen conclusies te laten trekken. Ik denk niet dat we voor iedereen het mysterie moeten oplossen. Ik denk dat je ook de kijker een spiegel voor moet houden, zoals gebeurt in alle goede kunst. Ze leren iets over zichzelf door hun reacties op de stukken.

 

Heb je nog van maaltijden gegeten?Er waren een paar moeilijke keuzes. Ik haat het als voedsel verspild wordt, maar ik vond het toch te griezelig. Ik heb wel een flinke lepel van het ijs gegeten, maar ik kon er niet van genieten; er zat bijna geen smaak aan. Ik dacht 'bah' en gooide het meteen in de vuilnisbak. Het voelde alsof ik naar het ziekenhuis was gegaan om de lunch te eten van iemand die net doodverklaard was.

Bijzonder avondje.

Maandagavond was een bijzondere avond op de opvang. Het is mooi weer en daar worden de cliënten vrolijk van. Ik had afgesproken met B. om foto's te maken. Hij was niet beneden, dus ik ging naar zijn kamer. Met een stift in zijn hand en verf op zijn kleding deed hij open; "Kijk Sanne!", en hij wees naar de grote lege witte muur waar een blauw geverfd canvasje aan hing met de tekst 'grafitty' erop, "Deze word voor jou!" 

We gingen in de rokersruimte een bakje koffie drinken. A. en R. zaten er ook. A. had ik nog nooit zo vrolijk gezien!

A; “Sanne, ik ben blij dat je er bent. Het doet me goed.”

Ik: “Ja? Waarom?”

A;” De meeste mensen, die zelf niet in de gevangenis is hebben gezeten, of geen drugs gebruiken, vinden ons eng en vies. Ze denken dat wij gevaarlijk zijn en kijken naar ons alsof we besmet zijn. Jij niet. Jij bent een jonge vrouw, die hard studeerd.. je doet het goed, en je komt hier, bij ons, helemaal vrijwillig. Je hebt gekozen hier met ons te zijn, je verdient er geen geld ofzo voor. Je komt hier met ons koffie drinken, je luisterd naar onze verhalen, je kijkt ons aan als we praten, je lacht met ons…dat geeft hoop.”

R ( vrij nieuw in het huis moest het even uit proberen): “Sanne?”

“ja?”

“Ik ben als kind misbruikt…mag ik een sjaggie van je draaien?”

“Wat naar, dat is je niet gegund. Ja, tuurlijk. Pak maar”

“Echt? Vind je me nou niet vies?”

“Nee, waarom zou ik? “

R. is stil en draait een sjaggie.

A. komt aan met een mandarijn: “Hier Sanne, is goed voor je.”

“Dankjewel!”

“Jij bent goed voor ons, dus wij zijn goed voor jou”.

Ik: “Zoveel doe ik toch niet?”

A: “Hoezo zoveel doe je toch niet??? Je komt hier, je maakt mooie foto van ons, je brengt ons verhaal. Jij bent de boodschapper, jij brengt het de wereld in. Je doet een heleboel! Dat heeft hele goede invloed op ons.”

B: “Ja echt! Naar jou luister ik. Jij zegt niet: ‘B. stop met blowen!’, jij vraagt of ik bij onze volgende afspraak nuchter wilt zijn. En dan ga ik nadenken, en dan denk ik, ja ze heeft gelijk, in blow te veel. Zij komt hier speciaal voor mij, en ik zit hier een beetje van de kaart te zijn. Dan kan toch niet. Ik blow veel minder sinds jij er bent. En zeker niet als jij komt. Altijd als jij bent geweest ga ik nadenken over mezelf. Jij bent dat kleine duiveltje in mijn hoofd.”

Ik: “Duiveltje???”

B; “Ja duiveltje. Ik drink en gebruik drugs om mijn ellende te vergeten. Het is een beetje een zelfcomplex. Door jou moet ik daaraan denken. Dat is lastig, want ik wil er helemaal niet aan denken, daarom ook de drugs. Dat is goed, maar wel zwaar.”

A: “Je moet de wereld rond!”

R; “Sanne? Ik ben besloten dat ik ook wil fotograferen. Zou je mij willen helpen met het zoeken naar mogelijkheden?”

B: “Sanne? Is het normaal voor een jongetje van 11 om seks te hebben?”

A; “Sanne, kom je snel weer langs?”

Vali.

Speciaal voor Bart, een nog-net-april-blogje ;)

Dan niet over het project, maar zeer indrukwekkend!

Docu van fotograaf Ed van der Elsken.
Ken je het nog niet? ZEKER KIJKEN!!

Stoornis posters

Zeer minimalistische grafische ontworpen posters die bepaalde stoornissen verbeelden.
Gemaakt door Patrick Smith.

Dat mens moet opgesloten worden!

Afgelopen week hebben alle afstudeerders van onze academie een tekst moeten schrijven en foto’s moeten aanleveren aan de groep 3^e jaar Viscom ( visuele communicatie) die verantwoordelijk zijn voor onze afstudeerpublicatie.
Gister zaten zij in Het Grote Vleeshok ( zo worden onze gemeenschappelijke werkruimtes op de afdeling genoemd) de inzendingen te bekijken. Vorig jaar heb ik dit project ook mogen doen, dus mijn nieuwsgierigheid was groot en ik ging erbij staan. 

Na de Mode en Textiel afdeling was Viscom en de beurt, en al snel zei de ene tegen de ander “je moet eens bij Sanne Willemsen van fotografie kijken!” terwijl ze een bedenkelijk gezicht trok. Ik dacht eerst dat er een grapje gemaakt werd aangezien ik er gewoon bij stond. Maar aan de volgende opmerkingen kreeg ik door dat ze niet wisten dat die naam bij mij hoorde. Ze keken naar een aantal duistere foto’s, uit elkaar gescheurde hoofden, ‘vieze’ wallen, doodshoofden en armen waarin gesneden was en termen als tbs, schizofreen en isoleercel. “Jezus, wat een donkere boel hier. Kijk dat dan! Ik word er helemaal naar van. Zou dit echt zijn of nep? Het ziet er wel heel mooi uit maar in beide gevallen is dit echt gemaakt door een zieke geest. Dat mens moet echt opgenomen worden!” 

Toen draaide ze zich om en vroegen aan mij wat ik ervan vond. Ik antwoordde  “Nou, dat het naar moet aanvoelen is de bedoeling. Maar dat ik met dit soort thema’s en mensen werk betekend niet dat ik zelf ook gestoord ben en opgesloten moet worden”. Je zag ze schrikken; “Huh!? Is dit van jou?? Maar je bent anders zo vrolijk enzo…Het is dat ik je ken, anders had ik gedacht dat je gestoord was..”

Fotomiddag met clienten :)

Buiten dat ik heel actief met mijn project bezig ben, organiseren we ook fotomiddagen voor cliënten  Hier kunnen cliënten zich zelf voor opgeven en zoals hun wensen op de foto gaan.

Hieronder de grootste schat van het terrein ;) Kijk, en snap waarom!
Zijn badmuts had ie toch maar thuisgelaten. Hij wilde liever met zijn super hippe nieuwe aanwinst: zijn werkbril! ( hij werkt niet :P)
Ook de kraag was zijn eigen idee. Net zoals de pose die volgens hem bij de kraag hoorde. Heerlijke vent!
Hij vroeg zich na het zien van de foto's wel af waar ik zijn haar had gelaten... XD

Enzo..

Steeds vaker krijg ik te horen dat mijn vrijwilligerswerk op m'n projectplek niet echt belangrijk is, mijn project gaat boven alles. Als ik dan zeg dat dat vrijwilligerswerk juist ook onderdeel ervan is, krijg ik vreemde gezichten. "Hoezo dat? Je kan je tijd beter in je foto's steken". "Nou!" zeg ik dan, "voor de mensen zelf en de verhalen!". "Verhalen? Wat ga je dan doen met hun verhalen?"

Nou! Zeg ik dan. Dit!

Enzo...

Foto's!

Vandaag een van de deelnemers van het project gefotografeerd...vastgeketend in een dwangbuis-brancard!! ( of hoe zoiets heet ) Nooit gedacht dat ik iemand zover zou krijgen zonder ervoor te moeten betalen haha!

SUPERVET!

Ofja....

vond ik in ieder geval ghehe :P

Scriptie..

And again,
and again,
and again,

and again...

"Denk eraan dat je geen geneeskunde of psychologie studeert dus probeer ook niet op een universitaire manier onderzoek te doen, want voor uw op leiding is dat niet relevant en interessant."

HELP! 

Uit een gesprek..

"Er zijn drie dingen die ik echt niet lust, en ze beginnen allemaal met een W.

Watermeloen, kiwi, en banaan"

MCDD-ish

Een van de deelnemers van mijn project heeft de diagnose MCDD gekregen. Als ik meer over hem te weten wilde komen, moest ik daar maar op googlen zei hij.

Opvallend is dat deze stoornis in de twee ziekte-classificatie-systemen, (ICD en DMS,  jawel, er zijn er twee! ) deze multiple-complex developmental disorder niet als erkende stoornis is opgenomen, en is het blijkbaar een kinderstoornis is, hoewel ik toch te maken heb met een volwassen vent.
Op de vele websites hierover komen spectaculaire termen voorbij als : jeugdbourderline, ppd-nos, autismespectrumstoornis, denkstoornissen ( vind ik zelf een heel bizar woord),  magisch denken ( een prachtig woord) , paranoia en megalomanie (wattemanie?), neologismen en glossolalie ( dit zijn blijkbaar termen voor ‘vreemd taalgebruik’),   desintegratiestoornis van de kinderleeftijd, en de mooiste is nog jeugdschizofrenie waar ze dan zelf achterzetten dat schizofrenie bij kinderen erg zeldzaam is en dat in bepaalde onderzoeken word beweerd dat schizofrenie bij kinderen niet eens kan ( HUH?!)

Tussen alle termen door geloof ik dat het er op neer komt dat mensen die als MCDD-er verklaard worden, extreme woede-angst-en paniekaanvallen hebben en fantasie en werkelijkheid moeilijk kunnen onderscheiden, en sociaal ook niet heel sterk zijn ( of hebben ze woede-angst-en paniek aanvallen omdat ze zich niet begrepen voelen en daardoor wanhopig raken en contact met anderen gaan vermijden? Ik roep maar wat…).

Gelukkig heeft een moeder van een zoontje met MCDD een videoclip gemaakt om ‘op ontroerende wijze de problematiek beeldend te maken in de hoop het ( let op het woordegebruik)  speciale kind ( in dit geval de ouders, of specifieker; de moeder want vader boeit het allemaal niet zoveel in het filmpje) beter worden begrepen en meer respect krijgen’, zoals de website vermeld. Het is zelfs zo erg dat moeders compleet instort en afgevoerd word met de ambulance. Arme mama! Maar zeg, hoe zat het nou met uw kind? ( dat het als ouder vreselijk zwaar is, twijfel ik absoluut niet aan. Maar om je kind nou als hell neer te zetten…dit filmpje valt naar mij idee meer in de anti-rookcampagne: Pas op! Uw kind is slecht voor uw gezondheid! Begin er niet aan.)

Google doet er nog een schepje bovenop om tijdens het afspelen van het filmpje op youtube een reclame eroverheen te gooien die Autismecursussen aanbied, ook voor schoolgroepen.
( It’s all ‘bout the money)

( de video kan ik hier niet uploaden, hieronder staat de titel)

Nou heb ik in de tijd dat ik nu bezig ben met mijn project zo ongeveer 194327832492 de vraag gekregen ‘of het niet eng is met die mensen’. En na deze opsomming van symptomen – en dan natuurlijk vooral het woord ‘woede-aanval’, zullen vrij weinig mensen mijn antwoord ( NEE!) niet geloven. Des te meer ben ik ontzettend blij met mijn besluit dit project te gaan doen! En nog meer gericht om ook ‘the bright side of life’ erin te verwerken. Yesh!

Uit een gesprek..

"Ik heb nooit liefde gehad.
Nooit.

Alleen maar geweld..

En als je begon te huilen..

kreeg je er gewoon klappen bij.."

PR

Buiten het fotoproject, 'stage' en het schrijven van een scriptie/theoretisch/wetenschappelijk/empirisch onderzoek (de benaming ervan veranderd nogal eens op onze academie)  is bij ons PR een groot en belangrijk onderdeel van ons afstuderen. Dit houdt in dat er bijvoorbeeld visitekaartjes moeten komen, een website, een portfolio -zowel digitaal als in boekvorm-, bekendmaking op sociale media als facebook, tumblr, linkedin, maar dat je ook jezelf daadwerkelijk moet gaan promoten. Die visitekaartjes moeten uitgedeeld worden, je URL op andere websites te zien zijn en het liefst kom ik je in alle kranten, beurzen, blogs en musea te staan en win je alle wedstrijden die er in jou vakgebied georganiseerd worden. Kortom, je moet jezelf als 'merk' neerzetten; branden, zoals dat woord zo vreselijk ( in het engels) gedoceerd word ( het doet me altijd aan brandmerken, wat erg pijnlijke associaties naar boven brengt).

Maaar...voordat je (je billetjes) kunt gaan branden, moet er eerst een be..be..bedrijfsnaam bedacht worden en een logo, oftewel een be....be....be...beeldmerk. Aangezien dat niet mijn v..vv....fff...akgebied is, en ik mezelf daar ook niet goed genoeg in vind (O, U Grote Onderzekerheid) heb ik grote grafisch ontwerper/illustrator/web&media designer/sarcast/teddybeer en boven alles uitstaand grote vriend Dave om hulp gevraagd.

De 1e opdracht van Dave om een naam te bedenken, is tot nu toe nog niet gelukt. ( ja inderdaad, 'Sanne Willemsen Fotografie' is niet goed genoeg, en nee, ik zit niet in een ID-crisis, ik vind de naam in zijn geheel niet mooi- ja, dat is een kwestie van smaak).

De 2e opdracht heeft zich vanavond vorm gegeven: een moodboard maken voor het beeldmerk. En- TADAA- hieronder staat 'ie! ( En JA!, dit zijn vrijwel allemaal beelden die ik van internet af heb gehaald - bronnen: www.googlemaarwat...en deze d.m.v. het gebruik van Adobe Photoshop heb samengevoegd en gesmolten om mijn ideeën, die ik zelf niet toonbaar kon maken, te visualiseren)

Portret

Een van de mannen die meedoen aan het project heeft een werkelijk prachtig portret van mij getekend, want "Jij maakt portretten van mij, krijg jij er van jou door mij". Hij zei er wel bij dat de varkensneus niet klopte :P

Scriptie!

Nog een paar fijne boekjes, en jawel, dvd's!! aan mijn onderzoek toegevoegd!

Liedje!

Rober Long- Midlifecrisis (1988)
Heerlijke 'relnicht' van de jaren 70 :)

"Dus kun je kiezen uit wel honderd soorten hulp die wordt verleend
Vanaf massage tot aan dieptetherapie
Van verse kruidenthee tot yoga
En van assertiviteit tot aan het volgen van een cursus poezie
En bij de psychotherapie is het de seksualiteit dat blijft een bron van inspiratie
Zonder meer
Dus wordt voor dames alle leed zowat veroorzaakt door de spleet
En bij de mannen ligt het aan de jongeheer
Er is geen mens meer ouderwets geexalteerd of uit zijn doen
Of enthousiast of prikkelbaar, d'r ligt bij voorbaat al een diagnose klaar "

Projectplek

Mijn naam komt steeds vaker voor op het terrein. Leuk! :)

Schetsen!

Na een intensief weekend filmen en monteren met vriendlief, nog een extra bak koffie en de photoshoot voor morgen schetsen en de eerste foto's proefprint klaar maken! :)

En! Begeleider Harmen ( die mij binnen heeft geloodst)  komt morgen een kijkje nemen op m'n projectplek! 

Theoretisch onderzoek

 Een paar fijne boekjes uit de collectie!

Uit een boekje..

Gister werd vol trots het boekje aan mij laten zien. Deze persoon woont in het delictenhuis op het terrein. Lees: heeft meer in de gevangenis gezeten dan niet, en kom net 2 maanden uit de tbs...
En kijk wat hij in zijn boekje schrijft... ^^

Uit een gesprek..

Berichtje van mijn begeleider op m'n projectplek :)

Uit een gesprek..

Badmuts, jajaja, badmuts!

BADMUTS!!!!

Hajaja.

We willen kattenmelk met suiker, want iets anders lust ik niet.

Hajaja.

Kattenmelk met suiker

Hahaha.

Zelfpret is mooi.

DORITOS!!

Schetsen!

Schmink voor de shoot van vanavond schetsen...
Gelukkig kan ik beter op mensen tekenen dan op papier :P

Rake woorden..

Tijdens de gesprekken met bewoners op de plek waar ik mijn project doe, krijg ik de meest vreselijkste verhalen te horen. Verhalen over zelfmoord, dwangbuizen, opsluiting, mishandelingen...
Nou kan ik zeggen dat ik dit wel enigszins gewend ben en, ondanks dat ze me blijven raken, er afstand van kan nemen.

Vandaag, aan de keukentafel van mijn ouders, kreeg ik een verhaal te horen, die mij echt heel diep raakte...

Mijn neefje had zijn moeder verteld over een gesprek met zijn beste vriend. Die vriend heb ik zelf twee keer snel gezien, en uit verhalen die ik over hem gehoord heb lijkt het een erg vrolijke en zeer slimme jongen.
Het gesprek tussen hem en mijn neefje had toch even een wat andere lading..en aan de aangeslagen gezichten van mijn neefje en een andere vriend die erbij was, bleek het niet om een grapje te gaan...

Hij had verteld dat hij dood wilde, met de vraag erbij hoe hij zichzelf dood kon maken...


Een wanhoopskreet van een 6-jarig jongetje...

Uit een gesprek...

“Ik zat altijd uren te huilen als ik daar was geweest. 

Al die weg-kwijnende mensen…stil en alleen…zittend in een hoekje..

Zoveel pijn deed me dat.

Ik heb daar echt mensen dood zien gaan…"

.........

.........

"Ze sprong van het gebouw.”

Eindelijk beginnen!

Vanavond is de eerste bijeenkomst met de bewoners die mee willen doen aan het project. Van de 11 inschrijvingen zijn er wegens uiteenlopende redenen 3 bewoners over, waar ik serieus mee aan de slag wil/kan.

Van begeleider Bart ( Creatief Therapeut) heb ik de opdracht gekregen om met potlood, stiften, scharen, bladen, fotoboeken, camera enz enz enz een beeldencollectie te creëren rond deze personen. Buiten dat ik dit echt super vind om te doen heeft dit veel positieve invloed op de beeldvorming van de foto’s die ik ga maken! Ondertussen heb ik al menig A4tjes volgekrabbeld met tekeningen en quotes en heeft iedere persoon een eigen digitale map vol beeldmateriaal en bijpassende songteksten en verhalen. En zit ik vol te maken foto’s in mijn hoofd!

Natuurlijk zijn deze beelden teksten mijn eigen invulling aan de gesprekken die ik met de bewoners heb gehad. Waar ik het allerbenieuwst naar ben, is hoe zij zelf over zichzelf en hun leven denken.

Vanavond krijgen ze allemaal een schetsboekje van mij. Deze gaan ze zelf vullen met beelden, tekeningetjes, teksten, gedachten, treinkaartjes, koffievlekken e.d. Om dit te stimuleren zal ik ze per persoon iedere week een andere opdracht geven. Zoals bijvoorbeeld: zoek een liedje dat over jou gaat en leg uit waarom, zoek een foto van hoe je denkt dat anderen jou zien en leg uit, enz enz. Later zullen ze ook een wegwerpcamera krijgen waarmee ze zelf mee aan de gang kunnen.

Om te beginnen, en om te laten zien wat een beetje de bedoeling is, heb ik aan de hand van mijn eigen verzameling de eerste pagina van hun notitieboekje vast ingevuld. Bij ieder heb ik een poppetje getekend en een citaat geschreven die mij aan hun doet denken.

Ik ben heel benieuwd naar hun reacties!

Photobooth-avond

De photobooth-avond was erg leuk! Samen met de activiteitenbegeleider en de enige bewoner die enthousiast was, hebben we super leuke foto’s gemaakt. En natuurlijk moest ik er ook op :P

De opkomst tijdens de photobooth avond was zeer minimal.

Eerlijk gezegd, heb ik het nog nooit zo rustig gezien. Er waren in totaal 4 bewoners, waarvan 2 na een paar potjes poolen weer weg gingen omdat er toch niks te doen was, 1 voor de gratis koffie en koekjes kwam en 1 heb ik zelf opgehaald. Van die laatste wist ik dat hij dit soort dingen erg leuk vind, maar hij wist blijkbaar niet dat er die avond wat te doen was.

De poster die ik had gemaakt waren afgedrukt en bij de leiding van de verschillende huisjes neer gelegd met de vraag of ze die wouden ophangen. In veel huisjes is dat niet gebeurt, en de posters die opgehangen zijn, waren op de dag van de photobooth ALLEMAAL weggehaald. Ook op de vraag of medewerkers die avond de bewoners wilden motiveren om te komen is amper gehoor aan gegeven.

We hebben het hier dus niet alleen te maken met een moeilijk te motiveren doelgroep, maar ook met moeilijk te motiveren medewerkers...!

 Alles wat ondernomen word, zo ook de zaterdagavonden waar ik als vrijwilliger stond, word wegens te weinig animo stopgezet. Zo nu dus ook de zaterdagavonden. Medewerkers verliezen hun motivatie hierdoor ook, omdat het volgens hen toch geen zin heeft. Maar zo gaat het natuurlijk nooit werken! Zo kom je in een neerwaartse spiraal van ongeïnteresseerde en ongemotiveerde mensen en zal er nooit wat gebeuren. En de invloed daarvan gaat veel verder dan alleen de Enjoy it! organisatie. Medewerkers geven hun cliënten mee dat je moet volhouden, dat je hard moet werd om er te komen, enz enz enz. Als zij zelf de hoop op gaan geven hun cliënten te motiveren, weerspiegelt dit net zo hard in de motivatie van de cliënten  Slechte zaak, lijkt mij.

Je werkt daar toch ter bevordering van de levensomstandigheden van de cliënten...  Maar goed, ik kom natuurlijk net kijken in dit wereldje!

Eerste georganiseerde Enjoy it! avond

Voor morgenavond (24 jan) heb ik voor de aller eerste keer, onder begeleiding van de activiteitenbegeleider, een avond georganiseerd voor de bewoners/clienten. Onder de noemer Enjoy it! word op het terrein iedere donderdag een avondprogramma ingevuld in de ontmoetingsplaats van het terrein. Enjoy it! bestaat pas een half jaartje en het bezoekersaantal is nog vrij laag. Zoals de activiteitenbegeleider toen ik vertelde over de 25 personen die op mijn informatie-avond aanwezig waren: "Jeetje Sanne, ik heb nog nooit zoveel mensen binnen gehad!.." Wetend dat er zo'n 160 mensen op het terrein wonen...
De invulling bestond voornamelijk uit pool- en tafelvoetbal wedstijden, filmavonden en jamsessies. En donderdag word dit uitgebreid met een photobooth avond!

Afgelopen schooljaar zat ik in de groep die het afstudeerboek voor de Academie ging vormgeven en invullen. Daarvoor kreeg ik al fotografiestudent o.a. de foto's maken van de afstudeerlichting voor rekening.
Ervaringen van de jaar ervoor vertelde ons dat dit een nogal moeizaam en frustrerend gebeuren was. Veel mensen kwamen niet opdagen, hadden geen zin of tijd enz enz enz.
Wij hebben daar toen een photobooth avond voor bedacht. In de kantine van de academie hebben we met camera, laptop, lampenset en kamerschermen een fotohokje gebouwd en onder toezicht konden de mensen zelf 4 foto's maken. Dit was een groot succes! Er werd veel gelachen, plezier gemaakt, en de meest creatieve houdingen en aankledingen voor bedacht. We hebben hier enorm veel positieve reacties op gehad, en ik weet dat zelf 1 jongen deze foto's gebruikt heeft als zijn merk/logo. Super!

Ik hoop dat er morgen avond net zoveel plezier aan word beleefd! We hebben er zin in!