Op de instelling is lichamelijk contact met cliënten verboden. Zelfs een handje, een high five, of een schouderklopje word me extreem streng afgeraden want 'van het een komt het ander. Het begint altijd met een handje...' aldus een van mijn begeleiders. Als persoonlijk begeleider, psycholoog of onderzoeker kan ik dat nog wel begrijpen. Maar ik ben geen van dat. Ook de reden 'omdat je een vrouw bent' kan ik begrijpen, maar heb ik weinig boodschap aan. Buiten dat ik het nogal onnatuurlijk vind om mensen geen handje of iets te geven als ik ze bijna iedere week zie, is het als fotograaf ook lastig om ze niet aan te raken. Ik trek bijvoorbeeld aan hun mouw als ze ik wil dat ze een stapje opzei zetten, en 1 van de mannen heb ik zelf geschminkt ( erg lastig zonder de persoon aan te raken).
Gister stond ik te praten met een aantal cliënten. Een daarvan heel clusterhoofdpijn een extreme versie van migraine. Hij zat te vertellen dat hij dit een keer zo erg had dat hij niet kon lopen en niks meer zag. Hij ging kapot van de pijn en wilde alleen maar naar bed. Hij vroeg een begeleider hem te helpen, maar dat kon ze niet, want ze mocht hem niet aanraken. Hij heeft zich nooit zo'n hulpeloos vies beest gevoeld.
Tijdens het filmen van Brian legde ik zijn ketting goed zodat ik deze mooi kon filmen. Op huis 14 ( waar hij dus zit) worden er nogal veel grappen gemaakt over het 'aanraken'. Brian begon ook meteen 'Ohjee, ik ben aangeraakt! Bel de politie!'. Daarna werd hij even stil, en zei heel serieus 'Nee Sanne, aanraking, ook al zo klein als dit, is goed. Het geeft je het gevoel dat je leeft.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten