Afgelopen week hebben alle afstudeerders van onze academie
een tekst moeten schrijven en foto’s moeten aanleveren aan de groep 3e
jaar Viscom ( visuele communicatie) die verantwoordelijk zijn voor onze
afstudeerpublicatie.
Gister zaten zij in Het Grote Vleeshok ( zo worden onze gemeenschappelijke werkruimtes op de afdeling genoemd) de inzendingen te bekijken. Vorig jaar heb ik dit project ook mogen doen, dus mijn nieuwsgierigheid was groot en ik ging erbij staan.
Gister zaten zij in Het Grote Vleeshok ( zo worden onze gemeenschappelijke werkruimtes op de afdeling genoemd) de inzendingen te bekijken. Vorig jaar heb ik dit project ook mogen doen, dus mijn nieuwsgierigheid was groot en ik ging erbij staan.
Na de Mode en Textiel afdeling was Viscom en de beurt, en al snel zei de ene tegen de ander “je moet eens bij Sanne Willemsen van fotografie kijken!” terwijl ze een bedenkelijk gezicht trok. Ik dacht eerst dat er een grapje gemaakt werd aangezien ik er gewoon bij stond. Maar aan de volgende opmerkingen kreeg ik door dat ze niet wisten dat die naam bij mij hoorde. Ze keken naar een aantal duistere foto’s, uit elkaar gescheurde hoofden, ‘vieze’ wallen, doodshoofden en armen waarin gesneden was en termen als tbs, schizofreen en isoleercel. “Jezus, wat een donkere boel hier. Kijk dat dan! Ik word er helemaal naar van. Zou dit echt zijn of nep? Het ziet er wel heel mooi uit maar in beide gevallen is dit echt gemaakt door een zieke geest. Dat mens moet echt opgenomen worden!”
Toen draaide ze zich om en vroegen aan mij wat ik ervan
vond. Ik antwoordde “Nou, dat het naar moet aanvoelen is de bedoeling. Maar dat
ik met dit soort thema’s en mensen werk betekend niet dat ik zelf ook gestoord
ben en opgesloten moet worden”. Je zag ze schrikken; “Huh!? Is dit van jou??
Maar je bent anders zo vrolijk enzo…Het is dat ik je ken, anders had ik gedacht
dat je gestoord was..”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten