Daklozen en hun favoriete boek

De VICE (www.vice.com) houdt zich bezig met werkelijk van alles: lelijke tenen, slaven die zich aanbieden via Facebook, de nieuwste nagel-trend onder festivalgangers...je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben er een topic over. In onderstaand verhaal heeft iemand 5 daklozen naar hun favoriete boek gevraagd.

“Moeilijke en ellendige verhalen hoef ik niet te lezen.”

“Als ik een boek lees krijg ik een brok in mijn keel omdat ik niet meer kan leven zoals de hoofdpersonen—maakt niet uit wat voor soort boek het is. Ze doen dingen die ik nooit meer zou kunnen doen.”

“Ik zou echt geen boek over daklozen willen maken. Ik lees liever.”

IK VROEG VIJF DAKLOZEN NAAR HUN FAVORIETE BOEK

door Emil Pabon

Ik ging naar Amsterdams grootste passantenverblijf (75 slaapplekken voor drie euro per nacht) omdat ik benieuwd was naar wat de daklozen lezen en wat hun favoriete boeken zijn. In de boekenkasten van het verblijf zijn vooral afgedankte pulpboekjes uit de jaren ’70, dus om wat fatsoenlijk leesvoer te krijgen moeten de daklozen naar de bibliotheek in het centrum of halen ze wat bij de kringloopwinkel. Ik ging in de eetzaal zitten en begon daar gesprekken met de daklozen die zich klaar maakten voor hun overnachting. 

Marius

De boeken die heb gelezen zouden niet in deze eetzaal passen. Ik heb niet echt een favoriete. Reis door de Nacht, een oorlogsboek over ’40 - ’45, heb ik wel meerdere keren gelezen, terwijl ik dat normaal nooit doe. De eerste keer dat ik die las was ik een jaar of zestien. Telkens als ik die zie liggen blader ik er weer even doorheen. Ik heb bijna alle Nederlandse literatuur over de Tweede Wereldoorlog gelezen. Die verhalen hebben wat aparts. Ik vroeg in mijn jeugd altijd een boek voor mijn verjaardag en las toen vooral boeken over cowboys en Indianen—Arendsoog, ken je dat? Nu lees ik vooral thrillers, ik wil toch wel spannende boeken lezen. Romantiek kom ik niet doorheen. Favoriete schrijvers heb ik ook niet. Voor Rowling heb ik wel respect. Zij had gewoon een uitkering, had dat boek van Harry Potter al liggen en toen een vriendin dat las was het klap klap klap. Zij schreef dat uit vrije wil. Andere schrijvers schrijven omdat ze een contract hebben, met deadlines. Ik zou echt geen boek over daklozen willen maken. Ik lees liever.

David



Ik lees niet veel. Ik zit niet meer in de maatschappij sinds ik dakloos ben; ik werk niet meer, ik heb geen huis meer, kom niet meer in de sauna, heb niks. Als ik een boek lees krijg ik een brok in mijn keel omdat ik niet meer kan leven zoals de hoofdpersonen—maakt niet uit wat voor soort boek het is. Ze doen dingen die ik nooit meer zou kunnen doen. Vroeger las ik natuurlijk wel. Simenon, een Franstalige schrijver, las ik nog weleens. Leuk geschreven, niet te bloeddorstig. Maar echt een favoriet boek kiezen is moeilijk. Als dakloze lees je wat je voor je voeten krijgt. Ik film liever, ik ben nu bezig met een film over de veiligheid in Nederland. Op m’n YouTube-kanaal kun je m’n andere films zien.

Santana (wilde niet op de foto)



Ik lees vooral Spaanse boeken, omdat ik nog niet zo goed Nederlands kan. Ik ben nu een romantisch boekje aan het lezen, maar de titel ben ik vergeten. Ik lees niet zo heel vaak. Ik hou wel van de liefde in romantische boeken. Het zijn mooie verhalen, ze zijn positief. Moeilijke en ellendige verhalen hoef ik niet te lezen. En ik kan de romantische boeken boeken gebruiken om met vrouwen te praten, haha.

Antonio




De titel kan ik niet uitspreken—die was in het Arabisch. Het verhaal gaat over hoe mensen met elkaar omgaan in modern Egypte. In dat verhaal laat de schrijver de verschillen zien tussen de mensen van 80 jaar geleden en nu. Het gaat over wat voor dingen er gebeuren als je ouder wordt. Vroeger kon ik 50 telefoonnummers onthouden, nu nog maar één. Niet dat het daarover gaat—dat is even een voorbeeld. En mensen denken alleen nog maar aan zichzelf. Als we zo verder gaan dan worden we allemaal onderdeel van een grote machine. Ik ben er wel anders door gaan denken. Over hoe ik contact heb met andere mensen en hoe ik dat zo menselijk mogelijk kan houden.

Joseph



Ibn Battutah. Dat boek gaat over een man die vanaf zijn 17de twintig jaar lang de hele wereld over heeft gereisd. In elk land heeft hij wat geschreven, en uiteindelijk is dat allemaal samengevoegd door zijn zoon—maar dat weet ik niet zeker. De man kwam uit een klein dorpje in Marokko en kende niets anders dan dat dorp en de islam. Hij wilde meer weten van de wereld, van andere culturen, religies, ander eten. Hij ging naar India en daar heeft hij het hindoeïsme gevolgd; hij ging naar Tibet en daar heeft hij tussen de boeddhisten geleefd. Ik vind dat ook interessant, om af te vragen wat er nog meer is. Dat gaat je anders doen nadenken. Ik heb het nog niet gelezen, trouwens. Ik heb het te druk met wat andere dingen die ik eerst op orde moet krijgen, maar ik heb het boek al liggen en dat is het eerste boek dat ik ga lezen.