Woensdag 19 sept.

Afgelopen woensdag heb ik mijn plan besproken met (ieder afzonderlijk)  Bart ( Beeldend Therapeut )  en Harmen ( Onderzoeker). Na goedkeuring van alle begeleiders en docenten zal ik iedereen hier even kort voorstellen. 
De opmerkelijkste uitspraken en ‘ohja, daar had ik niet aan gedacht’- momentjes wil ik graag met jullie delen.

“Ja, mooi poëtisch omschreven. Maar daar hebben we niks aan.”  
 Ow..Alle Beeldend-Schrijven-Lessen dus even vergeten en de poëet in mij in bed laten liggen.

“Geen filosofen e.d. aanhalen. Daar kunnen wij niks mee.”

Grappig. Word op de academie steeds verteld dat ik moet laten zien dat ik kennis heb in mijn ‘vvvvvakgebied’, dus ik dacht, ik vul mijn tekst mooi aan met Nietsche en uitspraken van kunstenaars. Dan lijkt het of ik heel veel verstand heb :P. Verkeerde insteek dus. Maaar, ik heb wel meer geleerd over Nietsche en mijn verzameling mooie uitspraken kunnen aanvullen! ;)

Vooral deze vond ik mooi, uit de mond van een (voormalig) psycholoog:
“Gevoelige dingen moet je vaag houden!”
 Eigenlijk heel logisch, mijn project en aanwezigheid moet natuurlijk geen risico vormen. Als ik van te voren ga vertellen dat ik triggerende onderwerpen ga aanhalen worden er al meteen problemen voorzien. Maar gezien de achtergrond vond ik het een hele mooie opmerking ;)

Iets waar ik echt niet over had nagedacht:
“Leg de personen die je gaat portreteren op video vast waar ze hun toestemming voor vrijwillige deelname vastleggen. Een papiertje is in deze tijd niet veel meer waard.”

En de allermooiste conclusie van die dag:

In mijn vorige boek liet ik de zwaktes zien van mensen die als sterk gezien worden. Nu ga ik de sterktes laten zien van mensen die als zwak gezien worden.

Mooi he :)

Wynolt Visser

Over Wynolt Visser zelf kan ik niks anders vertellen dan dat hij in 1981 geboren is in Leeuwarden ( biografie of iets heb ik nog niet gevonden) en dat ik zijn werk geweldig vind!! Het komt aardig in de richting van wat ik wil gaan doen. ( personen zelf foto’s laten maken en op die foto’s tekenen e.d. om aan te geven wat ze niet of anders zouden willen zien). Take a look! :)

Fotograaf Lee Jeffries over zijn beleving en aanpak van het fotograferen van dakloze mensen die, aldus het interview, ‘penetrerende’ foto’s opleveren..

Lee Jeffries is a photographer who captures more than just pictures. He lives in the United Kingdom, and photographs life, particularly of the homeless. Now, his portraits are open books, each one almost penetrating you with the tale of that someone gazing right back at you.

The first time I went to Skid Row I was so scared I had to physically force myself to get out of the car. Once I had done…made that first move…I never looked back. I was greeted with warmth and I showed that same respect back to homeless population. Homeless people are just that, homeless. It could happen to anyone of us and in that respect they are just the same as you and I.

“I don’t photograph every homeless person I see. I have had to have recognized something in them that I would consider would fit the emotional element I demand from my images. Having recognized that quality I play by the rules. I’m always polite…stay and talk for as long as they are comfortable having me there, offer them something be it food/money or even just a hug. I’m looking to capture an emotion and being so close allows me to do that. I wouldn’t get anything nearly as intimate if I was way across the street as indeed I was when I first started out on this process.”

“There are fun moments. Dangerous moments. Upsetting moments. I sometimes have to sit and hold hands whilst stories of rape…and worse are recounted. Witnessing the sense of community on skid row is heartwarming. Just sitting for a while with anyone of them talking shit is more often than not hilarious for both of us. It all takes its toll. Good and bad.”

“I sometimes show my subjects the image I capture in camera. They always smile. Unfortunately they almost never get to see the final artistic piece I produce. I process, predominately through dodge and burn, to develop the mood of the eyes. It’s the eyes that attracted me to take the photograph in the first place and this is always the starting point for the emotional element of the image.”

Fijn om te horen dat een beetje bang zijn in het begin dus niet erg is, en ik verder vooral veel moet knuffelen, handjes vasthouden en dodge en burnen :P